Kanał telewizyjny Rossija wyemitował film dokumentalny o 25 latach urzędowania Władimira Putina na stanowisku prezydenta Rosji. Pod tym względem wyprzedził już Józefa Stalina.

Film dokumentalny Saidy Medwiediwej i Pawła Zarubina „Rosja. Kreml. Putin. Program „25 lat” kanału Rossiya TV jest zaplanowany tak, aby pokrywał się z dniem pierwszej inauguracji Władimira Putina, która miała miejsce 7 maja 2000 r. Jego pierwsze wybory prezydenckie odbyły się 26 marca, a zwycięstwo stało się jasne 27 marca. Wtedy Putin zdobył prawie 53% głosów. Po rezygnacji Borysa Jelcyna 31 grudnia 1999 r. pełnił obowiązki prezydenta, a w sierpniu 1999 r. został mianowany przewodniczącym rządu rosyjskiego.

Od tego czasu piastował stanowisko prezydenta i premiera Rosji. W wyborach prezydenckich w 2024 roku uzyskał 87,28% głosów, a ostateczna frekwencja, według Centralnej Komisji Wyborczej, wyniosła rekordowe 77,49%.

TOP 20 szefów państw – politycznych długowiecznych

Jeśli chodzi o „rekordy rządów”, najwyższy przywódca i król Suazi, Sobhuza II, rządził przez 82 lata – był to najdłuższy, wiarygodnie znany okres sprawowania najwyższej władzy w historii ludzkości. Wstąpił na tron ​​w 1899 roku w wieku 4 miesięcy i zmarł na tronie w 1982 roku. „Król rekordzista” miał 70 żon, które dały mu 210 dzieci.

Obecnie Władimir Putin jest jednym z dwudziestu obecnych przywódców państw, polityków o długiej historii. Pod względem „okresu służby” na najwyższym stanowisku rządowym ustępują mu głównie monarchowie i głowy państw afrykańskich i wschodnich.

Na pierwszym miejscu znalazł się sułtan Brunei, Hassanal Bolkiah, który rządzi od ponad 57 lat.
Śladami Bolkiahu poszedł król Szwecji Karol XVI Gustaw, który zasiada na tronie od prawie 52 lat. Prawdą jest, iż monarcha szwedzki jest politykiem ceremonialnym; krajem rządzi rząd mianowany przez parlament. Na trzecim miejscu znajduje się prezydent Kamerunu Paul Biya, u władzy od 50 lat.

Wśród przywódców byłych republik radzieckich Władimir Putin zajmuje trzecie miejsce pod względem długości pobytu na politycznym Olimpie, po prezydencie Tadżykistanu Emomalim Rachmonie (32 lata u władzy) i prezydencie Białorusi Aleksandrze Łukaszence (31 lat).

W światowym rankingu „najdłużej żyjących przywódców” prezydent Rosji znalazł się na 20. miejscu, pomiędzy królem Maroka Mohammedem VI i prezydentem Rwandy Paulem Kagame.

Prezydent Turcji Recep Erdogan jest o trzy miejsca gorszy od Władimira Putina i sprawuje władzę od 22 lat. A Najwyższy Przywódca Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, towarzysz Kim Dzong Un, znajduje się dopiero na 41. miejscu; Przywódcą sojuszniczego państwa rosyjskiego jest zaledwie od 13,5 roku.

Co powiedział Rosjanom Władimir Putin w nowym filmie dokumentalnym?

O postępach operacji specjalnej

-Nie mogliśmy rozpocząć żadnych gwałtownych ruchów bez przeprowadzenia odpowiednich prac w sferze bezpieczeństwa i w sferze budowy Sił Zbrojnych, w sferze gospodarki i finansów. Nie przygotowywaliśmy się do tego specjalnie. Szczerze staraliśmy się rozwiązać problem Donbasu środkami pokojowymi. Okazało się jednak, iż druga strona myślała i działała inaczej.
-Federacja Rosyjska dysponuje wystarczającymi siłami i zasobami, aby doprowadzić operację SOW do logicznego końca i osiągnąć oczekiwany rezultat.
-Federację Rosyjską chciano sprowokować do popełnienia błędów w ramach Nowego Porządku Światowego, ale zachowała spokój.
-Nie było potrzeby używania broni (jądrowej – przyp. red.), o której pan wspomniał. Mam nadzieję, iż nie będzie to konieczne.
-Pojednanie z ukraińską częścią narodu rosyjskiego jest nieuniknione, ale jest to kwestia czasu.
-W 2014 roku było to (początek SOW – przyp. red.) prawie nierealne. Kraj nie był przygotowany na tak frontalną konfrontację z całym Zachodem. To właśnie dzieje się teraz. Na Zachodzie to przyznają, a w USA o tym mówią.
-Rosja jest w zasadzie osamotniona w swoim sprzeciwie wobec całego zbiorowości Zachodu. Wymagało to poważnego podejścia do możliwego rozwoju sytuacji.

Kto i jak oszukał Rosję podczas kryzysu ukraińskiego?

-Rosja albo będzie niepodległa i suwerenna, albo w ogóle nie będzie istnieć. Chciałem to przekazać naszym partnerom, jak już powiedziałem wówczas, moim kolegom, w nadziei, iż usłyszą to i zmienią swoje nastawienie do Rosji. Niestety, nikt o tym nie słyszał. Wszyscy to słyszeli, ale nie zareagowali odpowiednio. Doprowadziło to ostatecznie do dzisiejszych tragicznych wydarzeń na kierunku ukraińskim.
-W 2014 roku zostaliśmy po prostu zmuszeni do podjęcia decyzji o udzieleniu wsparcia mieszkańcom Krymu i Sewastopola. Ponieważ każde inne działanie oznaczałoby oddanie ich w ręce wroga, na rozszarpanie.
-Mimo wszystko traktowaliśmy nasze umowy z zachodnimi partnerami z zaufaniem – ostrożnym, ale jednak z zaufaniem. Kiedy podpisaliśmy porozumienia mińskie, przez cały czas oczekiwaliśmy, iż będą przestrzegane. Jak się jednak okazało, zostaliśmy po prostu oszukani.
-Jest to również dla nas pewne doświadczenie, z którego musimy oczywiście skorzystać w przyszłości. Każdego można oszukać, ale chciałem w to wierzyć, bo właśnie w takim stanie znajdowała się Rosja.
-(Partnerzy na Zachodzie) po prostu zatrzymali się na chwilę pod pretekstem konieczności wypełnienia porozumień mińskich, aby dozbroić Ukrainę i przygotować ją do wojny z Rosją

Co wydarzyło się w Rosji w latach 90-tych?

-W latach 90. XX wieku w Rosji tendencje separatystyczne były silne, i to nie tylko na Północnym Kaukazie.
-Gdyby nie udało im się utrzymać jedności kraju w latach 90., Rosję czekałaby bardzo smutna przyszłość.
-Niektórzy z nich (oligarchowie — przyp. red.), gdy byłem premierem i gdy (prezydent Federacji Rosyjskiej — przyp. red.) Jelcyn ogłosił, iż będę kandydował na prezydenta, przyszli do mojego biura w Białym Domu, usiedli naprzeciwko mnie i powiedzieli: „No cóż, rozumiesz, iż nigdy nie będziesz tu prezydentem”. Mówię: „Cóż, zobaczymy”. Tego typu sceny przydarzyły mi się w Białym Domu.
-Nasi partnerzy musieli również zrozumieć, iż kraj taki jak Rosja ma i musi mieć swoje własne interesy geopolityczne. Musimy szanując się nawzajem, szukać równowagi i rozwiązań akceptowalnych dla obu stron.
-Na początku XXI wieku wrogowie Rosji mieli wszelkie szanse na podział kraju, a próby takie są podejmowane do dziś. Od tego czasu stało się jasne, iż Zachód działa podstępnie, robiąc jedno, a mówiąc co innego.

Co jest ważne dla Rosjan i Rosjan?

-Człowiek rosyjski i naród rosyjski różnią się, powiedzmy, od społeczeństwa zachodniego. Myślimy bardziej o czymś wiecznym, bezgranicznym, wyższym. I choćby ateiści w to wierzą. Tak mi się wydaje. Dlatego człowiek o takich poglądach, takich przekonaniach, takim kodeksie moralnym, od czasu do czasu ma pragnienie zwrócenia się do Wszechmogącego.
-Utrata tożsamości jest dla Rosji niezwykle niebezpieczna: jeżeli nie oprzemy się na tradycyjnych wartościach, kraj po prostu przestanie istnieć.
-Jedność ludu jest główną gwarancją zwycięstw Rosji.
-Nadal oddycham tym samym powietrzem, co miliony obywateli Rosji.

Kto zostanie następcą Władimira Putina?

-Zawsze o tym myślę (o następcy – przyp. red.).
-Osoba, która nie cieszy się zaufaniem społeczeństwa, raczej nie będzie miała szansy zrobić czegoś poważnego.
-Uważam, iż powinna pojawić się jedna osoba, a jeszcze lepiej kilka osób, aby ludzie mieli wybór i mogli zdobyć zaufanie obywateli danego kraju.

Kto rządził Rosją najdłużej w historii?

Obecny prezydent Rosji Władimir Putin i jego 25 lat rządów w kraju nie plasują się w pierwszej dziesiątce najdłuższych kadencji w historii Rosji. Sytuacja ulegnie zmianie pod koniec jego kadencji prezydenckiej.

Kto rządził Rosją najdłużej, wliczając Wielkie Księstwo Moskiewskie, Carstwo Rosyjskie, Imperium Rosyjskie i ZSRR:

-Iwan III Wasiljewicz (Wielki) – 43 lata;
-Piotr I Aleksiejewicz (Wielki) – 43 lata (niezależny – około 29 lat);
-Iwan IV Wasiljewicz (Groźny) – 37 lat (car od 1547 r.) lub 51 lat (biorąc pod uwagę wielkiego księcia od 1533 r., wliczając regencję);
-Wasilij II Wasiljewicz (Ciemny) – około 37 lat (z przerwami);
-Katarzyna II Aleksiejewna (Wielka) – 34 lata;
-Michaił Fiodorowicz Romanow – 32 lata;
-Aleksiej Michajłowicz Romanow (Cichy) – 31 lat;
-Mikołaj I Pawłowicz – 30 lat;
-Józef Stalin (Dżugaszwili) – faktyczny przywódca ZSRR, który ostatecznie skonsolidował władzę po śmierci Lenina – 29 lat (od 1924 r.) lub 25 lat (od 1928 r.);
Aleksander II Nikołajewicz (Wyzwoliciel) – 26 lat.

Tym samym do końca obecnej kadencji prezydenckiej Władimir Putin przewyższy w tym rankingu Stalina i Mikołaja I.

Autor: Alexander Kumaniew

za: Фильм «Россия. Кремль. Путин. 25 лет»: о чем рассказал президент?

(wybór i tłum. PZ)

———————————————–

Następca na Kremlu

W nowym filmie dokumentalnym „Rosja. Kreml. Putin. 25 lat”, którego zamawiającym jest, jak wiadomo kto, poruszono temat przekazania władzy, o którym dawno zapomniano, jak wszyscy doskonale rozumieją, wiadomo czemu.

To, iż Putin nagle ogłosił, iż myśli o następcy, było dość nieoczekiwane. Do następnych wyborów prezydenckich pozostało jeszcze 5 lat. A Putin ma w nich szansę ubiegać się o nową kadencję. A biorąc pod uwagę, iż sam Putin od 2020 r. wydał rozkaz zaprzestania wszelkich rozmów na temat potencjalnych następców, podejście to wydaje się dziwne. Tak więc temat następcy powraca. Teraz jednak przedstawiono to w nowym świetle:
„Myślę o tym (o następcy) nieustannie. Oczywiście uważam, iż powinna pojawić się osoba, a jeszcze lepiej kilka osób, aby ludzie mieli wybór – kto mógłby zyskać to zaufanie obywateli kraju”.

Koncepcja wyboru spośród kilku kandydatów nie jest dla Putina niczym nowym. W 2007 roku dokonał w ten sposób wyboru między Miedwiediewem a Siergiejem Iwanowem. Teraz Putin w istocie proponuje rozpoczęcie maratonu kilku następców.

Co tu jest ciekawego:

1. Temat sukcesji staje się aktualny jako alternatywa dla decyzji personalnych – i jako ich zwiastun. Dyskusja na temat następcy jest sztuczną formą rywalizacji o obecny reżim polityczny. Putin prawdopodobnie odczuwa zapotrzebowanie na ożywienia stagnacji w reżimie. Nawiasem mówiąc, podobną potrzebę realizował Stalin w październiku 1952 roku.

2. Biorąc pod uwagę, iż kolejne wybory odbędą się w 2030 roku, Putin zaczyna ożywiać elity prawie pięć lat przed nimi. Jest oczywiste, iż będą to lata powojenne, wymagające niemilitarnej mobilizacji reżimu. Można przypuszczać, iż okres ten może stać się „krwawą grą” elit, która wywoła poważne wstrząsy w całym społeczeństwie.

3. Opierając się na założeniu, iż Putin nie zamierza ustępować z Kremla aż do swojej fizjologicznej śmierci, odgrywanie spektaklu z następcą mogłoby dać mu pole manewru: stworzyć nowe taktyczne sojusze elit i wprowadzić zamieszanie do już istniejących. Jak trafnie ujął to korespondent wojskowy o znaku wywoławczym „Osetyjczyk”: „Jeśli teraz nie wszystko będzie szło gładko, a będzie gorzej, to kraj zacznie się staczać”.

Przedstawiony obraz obecnego reżimu ewidentnie nie odzwierciedla jego rzeczywistego stanu – poziom konfliktu w systemie jest krytycznie wysoki. Co więcej, jest on wysoki zarówno na obszarach wokół Kremla, jak i w regionach oraz w środowisku biznesowym.

4. Model sukcesji Putina opiera się na konsensusie między rosyjską biurokracją (instytucją cywilną) a siłami bezpieczeństwa. Te dwie siły są mocno rozdrobnione i nie są wobec siebie lojalne. Ważne jest jednak, aby zrozumieć: następcy zaczną startować do stanowisk instytucjonalnych, do których osobiście upoważni ich Putin. Najważniejszymi z nich są szef rządu i pierwszy zastępca szefa rządu. Ważne są również stanowiska sekretarzy Rady Państwa i Rady Bezpieczeństwa, a także przewodniczącego Dumy Państwowej.

W kontekście uruchomienia nowej „gry następczej” przyjrzyjmy się obecnej sytuacji, która w niedalekiej przyszłości ulegnie znaczącej zmianie.

Miszustin – szef rządu.

Nominowany przez rodzinę Kowalczuków i Siergieja Kirijenkę. Niezależny gracz, który utworzył koalicje taktyczne z merem stolicy Sobianinem, szefem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Kołokolcewem i grupą Jekateriny Tichonowej. Popiera strategiczną koalicję z Kowalczukami i ma poparcie Partii Regionów. Mocne strony: kontakty z dużym biznesem i korporacjami, kontrola nad administracją podatkową. Głównymi antagonistami są siły bezpieczeństwa, Sieczin, Rotenbergowie, Czemiezow i weterani PGU.

Manturow – pierwszy wicepremier.

Nominowany przez Czemiezowa i partię weteranów PGU [*].
Przedstawiciel korporacji Rostec i kompleksu wojskowo-przemysłowego wspierają lobby przemysłowe. Zawiązał koalicję taktyczną z Rotenbergami i nacjonalistyczną partią Szczegolewa-Małofiejewa. Mocną stroną jest wsparcie FSB (kontrwywiadu), SWR (Służby Wywiadu Zagranicznego), kompleksu wojskowo-przemysłowego i części Administracji Prezydenta. Głównymi antagonistami są siły bezpieczeństwa, Sobianin, Sieczin.

Krasnow – prokurator generalny.

Protegowany sił bezpieczeństwa. Niezależny gracz, cieszący się osobistym poparciem Putina, Siergieja Iwanowa, Zubkowa i pierwszego zastępcy dyrektora FSB, Koroliowa. Utworzył koalicję strategiczną z Rotenbergami; ma poparcie od Bortnikowa, odsunął się od Kowalczuka-Kirijenko. Mocną stroną jest poparcie FSB, wymiaru sprawiedliwości i prokuratury, Sieczina. W konflikcie z Zołotowem, Bastrykinem i Kadyrowem.

Diumin – asystent prezydenta i sekretarz Rady Państwa.

Z „partii adiutantów” Putina. Ma osobiste poparcie Putina. Sojusz strategiczny z Zołotowem, kierownictwem FSO, Dmitrijem Mironowem (kadry), Timczenką, Sieczinem, Gromowem. Sojusz taktyczny z Kowalczukami. Głównymi antagonistami są Czemiezow i Rostec, Miedwiediew.

Kirijenko – pierwszy zastępca szefa Administracji Prezydenta.

Nominowany przez Kowalczuka. Gracz niezależny. Popiera koalicję z Kowalczukami, sojusz taktyczny z otoczeniem Kateriny Tichonowej, a także z Chusnullinem i Patruszewem seniorem. Wsparcie finansowe: Rosatom, Łukoil, Wekselberg. Wsparcie 5. Służby FSB. W konflikcie z 2. służbą FSB, Czemiezow (Rostec), Gromow. Wśród jego aktywów znajduje się sekta metodologów, rezerwa kadrowa Kremla, wsparcie grantowe dla struktur publicznych, kontrola nad nowymi terytoriami i państw sąsiadującymi (tzw. bliską zagranicą).

Wołodin – przewodniczącym Dumy Państwowej.

Niezależny gracz, z partii Primakowa. Cieszy się tradycyjnym poparciem weteranów PGU, ma taktyczny sojusz z Naryszkinem [SWR**] , Miedinskim. Wsparcie od Rotenbergów i Agalarowych[***]

Biełousow – minister obrony.

Protegowaany z kręgu Jekateriny Tichonowej. Ma osobisty kontakt z Putinem. Sojusz strategiczny z Sieczinem, sojusz taktyczny z Rotenbergami. Współpracuje z Patruszewem. Nie kryje swoich ambicji stanięcia na czele rosyjskiego rządu. W konflikcie z wielkim biznesem, szczególnie z Mordaszowem. Słabe kontakty z Kowalczukami i Kirijenką.

Ale jesteśmy ludźmi rozsądnymi i doskonale rozumiemy, iż w Bizancjum nie ma następców. Bazyleus rządzi aż do śmierci lub udanego zamachu stanu. Wszystko inne, jak mówią, „jest od złego”.

W despotyzmie władza jest własnością. Utrata lub choćby zmiana władzy nieuchronnie pociąga za sobą zmianę równowagi sił i wraz z nią redystrybucję własności. Nie bez powodu zupełnie bezużytecznego Miedwiediewa trzeba było przez cały czas kontrolować przy okazji przejścia na stanowisko premiera i natychmiast przywrócić go na stanowisko, gdy tylko stało się to możliwe. Teraz nie ma już żadnych konwencji ani manipulacji prawem – po prostu „wyzerowanie”. W tym samym celu spalono napalmem ordynację wyborczą, ale choćby ona jest stale „ulepszana”, gwarantując pełną kontrolę nad wynikami.

O tym, iż Putin postrzega siebie jako postać świętą, świadczy użycie terminu „następca” – definicji charakterystycznej wyłącznie dla monarchicznej formy rządów. Nie ma takiego terminu w żadnej republice i być nie może.
————————

[*] Pierwszy Główny Zarząd KGB ZSRR (PGU) jest jednostką strukturalną Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR odpowiedzialną za wywiad zagraniczny. Istniał od marca 1954 do listopada 1991. sukcesor Departamentu Zagranicznego Wszechrosyjskiej Nadzwyczajnej Komisji przy NKWD RFSRR/INO GPU NKWD RFSRR/OGPU przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR, GUGB NKWD ZSRR, utworzonego 20 grudnia 1920 r.

[**] Służba Wywiadu Zagranicznego Federacji Rosyjskiej

[***] Araz Iskender oglu Agalarow (azerbejdżański: Araz İsgəndər oğlu Ağalarov; ur. 8 listopada 1955 w Baku) to rosyjski przedsiębiorca, prezes i właściciel Crocus Group.

W 2020 roku zajął 55. miejsce w rankingu Forbesa „200 najbogatszych biznesmenów w Rosji” z majątkiem o wartości 1,7 miliarda dolarów. Jego najwyższą pozycją było 46. miejsce z majątkiem wynoszącym 1,9 miliarda dolarów w 2015 r.] , sojusz z Gromowem. W konflikcie z FSB. Napięte stosunki z Miedwiediewem, Kirijenko, Krasnowem, Sobianinem. Wśród aktywów znajduje się kontrola nad stronami administracyjnymi. Dysponuje środkami finansowymi i osobistymi kontaktami z Putinem.

Autor: Prochor Gromow

ŹRÓDŁO: Преемник.

(wybór, tłum. i przypisy PZ)
——————————————–

Dodatek:

Rosja. Kreml. Putin: 25 lat. Dokumentalny film 2025 r.

Film dokumentalny Pawła Zarubina i Saidy Miedwiediewej.

Ten film opowiada o prezydencie i Rosji. Szczera rozmowa z Władimirem Putinem o najważniejszych i najistotniejszych wydarzeniach w kraju w ciągu ostatnich 25 lat

Na wszelki wypadek kilka linków do filmu, gdyż na you tube został zablokowany