Autor: Tyler Durden
Autor: Pepe Escobar,
Przyszli. Wpadli do bunkra. Uciekli.
A potem przygotowali grunt pod kontrolę narracji dzięki masowej operacji PR.
POTUS pochwalił "spektakularne" zwycięstwo B-2 lecących z USA do Azji Zachodniej w celu zrzucenia MOP ("Massive Ordnance Penetrators") nad Fordow w środku nocy 22 czerwca (co znamienne, w tym samym dniu, w którym rozpoczęła się operacja Barbarossa w 1941 roku).
Funkcjonariusze Trump 2.0 chełpili się, iż irański program nuklearny już zniknął.
To jest właśnie reality show. A teraz rzeczywistość. Mannan Raisi, członek irańskiego Madżlisu (parlamentu) ze świętego miasta Kom, podsumował to wszystko: "Wbrew oświadczeniom kłamliwego prezydenta USA, obiekty nuklearne w Fordow nie zostały poważnie uszkodzone. Zniszczeniu uległy jedynie konstrukcje naziemne, które można odrestaurować. Ponadto zawczasu ewakuowano wszystko, co mogło stanowić zagrożenie dla ludności. Nie ma doniesień o jakichkolwiek emisjach jądrowych. Fałszywe twierdzenia Trumpa o "zniszczeniu Fordow" są obalone przez fakt, iż ataki były tak powierzchowne, iż nie było choćby żadnych ofiar śmiertelnych w obiekcie.
To, co naprawdę ma znaczenie, to fakt, iż Imperium Chaosu, w jednym – spektakularnie zbrodniczym – nalocie, zniszczyło bunkier Karty Narodów Zjednoczonych (ponownie); prawo międzynarodowe (ponownie); NPT (być może na dobre); Konstytucja Stanów Zjednoczonych; "społeczność międzynarodowa"; i własna baza MAGA Trumpa.
Globalne Południe zajmuje się teraz obliczeniami i wyciąganiem niezbędnych wniosków". Pokój przez siłę" POTUS jest teraz właścicielem dwóch wojen; ludobójstwo; oraz niesprowokowany atak supermocarstwa nuklearnego w imieniu mocarstwa jądrowego na mocarstwo nienuklearne.
Odpowiedź IRGC była szybka: prawdziwa wojna zaczyna się teraz. Oś syjonistyczna zapłaci – w pikach. Nie będzie to wojna na pełną skalę przeciwko Imperium: to jest zdecydowanie niestrategiczne. To, co się rozwinie, to wielowarstwowa śmierć przez tysiąc cięć.
Obowiązywało to już rankiem 23 czerwca. Iran wystrzelił nie mniej niż pięć wielokierunkowych fal rakiet – obejmując cały Izrael, w tym nowe cele, takie jak port Aszdod i elektrownia. Izraelski wskaźnik przechwytywania spadł poniżej 50%. Rozpętało się piekło – od alarmowych awarii syren po przerwy w dostawie prądu. Członkowie Knesetu uciekli. Samolot ratunkowy El Al z Nowego Jorku został zmuszony do zawrócenia w powietrzu, gdy zaczęły lecieć pociski.
Przekaz: cały Izrael jest teraz uzasadnionym celem – osiągniętym w ciągu kilku minut przez rakiety Kheybar-Shakan, Emad, Qadr i Fattah-1.
Cieśnina Ormuz: najlepsza karta
Do priorytetów Iranu należą: zatrzymanie wojny w Strefie Gazy i południowym Libanie; "ewoluować" doktrynę nuklearną (wszystkie zakłady są wyłączone); celowe zabójstwa przywódców syjonistycznych; kolejne ataki na Mossad; więcej ostrzału rakietowego Tel Awiwu, Hajfy i Dimony.
Nie będzie bezpośredniej wojny z Imperium Chaosu. Blokada Cieśniny Ormuz jest ostateczną kartą irańską, a nie nuklearną: na razie nie zostanie rozegrana w całości. W najlepszym razie może dojść do częściowej blokady transportu ropy naftowej na – rozdrobniony – kolektywny Zachód.
Czołowe byłe źródło w Władzy Realnej potwierdziło, iż "CIA poinformowała administrację Trumpa, iż Chiny zdecydowanie sprzeciwiają się zamknięciu Cieśniny Ormuz, więc Trump przystąpił do bombardowania".
Zamknięcie Cieśniny Ormuz spowoduje detonację globalnej depresji o nieprzewidzianej skali. Utrata ponad 20% światowej podaży ropy naftowej spowoduje implozję ponad dwóch biliardów dolarów instrumentów pochodnych, jak spekulowano już w prognozach Goldman Sachs pod koniec 2010 roku. Warren Buffett opisał to jako reakcję łańcuchową po wybuchu jądrowym.
W obecnej sytuacji Teheran odrobił lekcję w najtrudniejszy sposób. Nie chodzi o to, iż irańscy przywódcy działali niemoralnie: wręcz przeciwnie, ich wiara w dyplomację i poważne negocjacje okazała się całkowicie sprzeczna z całkowicie zdeprecjonowanym modus operandi imperium amerykańskiego.
To wszystko podsumował irański minister spraw zagranicznych Abbas Araghchi. Iran negocjował z USA, "kiedy Izrael zdecydował się wysadzić tę dyplomację w powietrze". Wtedy Iran rozmawiał "z E3/UE, kiedy USA zdecydowały się wysadzić tę dyplomację w powietrze". Ergo, absurdem jest nakazywanie Iranowi "powrotu" do stołu negocyjnego: "Jak Iran może powrócić do czegoś, czego nigdy nie opuścił, nie mówiąc już o wysadzeniu w powietrze?"
Na forum w Petersburgu prezydent Putin bardzo jasno wyraził się, iż "popieramy Iran i walkę o jego słuszne interesy, w tym pokojowe użycie energii atomowej". Dodał, iż "ci, którzy mówią, iż Rosja nie jest wiarygodnym partnerem, są prowokatorami".
Sam Putin powiedział na początku tego tygodnia, iż Rosja wcześniej oferowała wzmocnienie obrony powietrznej Iranu, ale nie przyjęła tej oferty. Nie jest też tajemnicą, iż w przeciwieństwie do traktatu z Koreą Północną, rosyjsko-irańska umowa o partnerstwie strategicznym nie zawierała postanowienia o bezpieczeństwie zbiorowym.
Być może niedługo się to zmieni.
Nie było jeszcze żadnych istotnych przecieków na temat spotkania Putin-Araghchi – ale trzeba było przedyskutować niezwykle drażliwe kwestie. Putin potwierdził, iż "absolutnie niczym niesprowokowana agresja na Iran nie ma żadnych podstaw ani usprawiedliwienia". Następnie dodał tajemniczo: "Rosja podejmuje kroki, aby wesprzeć naród irański".
Dziś Putin spotyka się w Moskwie z irańskim ministrem spraw zagranicznych Araghchim.
Nikt nie powinien być zaskoczony, jeżeli Iran zdecyduje, iż teraz musi posiadać broń nuklearną jako środek odstraszający oś syjonistyczną. Jedną z opcji wysuwanych przez niektórych analityków – choć niezwykle drażliwą na kilku poziomach – byłoby pełne partnerstwo w dziedzinie bezpieczeństwa z Rosją i być może Chinami, z Iranem umieszczonym pod ich parasolem nuklearnym.
W końcu są to trzy czołowe kraje BRICS – odnowiony trójkąt Primakowa i wojna o Imperium jest zasadniczo wojną przeciwko BRICS.
To nowe porozumienie przynajmniej utrzymałoby wzbogacanie uranu przez Iran jako proces cywilny, naukowy i niewojskowy, pozwalając strategicznemu partnerstwu rosyjsko-chińskiemu nadzorować wzbogacanie uranu, zapewniając jednocześnie gwarancje bezpieczeństwa Iranowi.
Stanowiłoby to również gwarancję bezpieczeństwa dla Międzynarodowego Korytarza Transportowego Północ-Południe (INSTC), który leży w strategicznym interesie narodowym Rosji.
Chiński punkt widzenia to kolejna bardzo złożona sprawa. Wśród chińskich think tanków panuje pewnego rodzaju konsensus co do tego, iż Iran powinien teraz, bardziej niż kiedykolwiek, wzmocnić swój system obrony powietrznej. Prawdopodobnie oznacza to skorzystanie z wcześniejszej oferty współpracy w tym obszarze przez Rosję.
Zbliża się długa ciemna chmura
Przystąpienie Trumpa do – samobójczej – wojny izraelsko-amerykańskich neokonserwatystów z Iranem tylko dodaje nową warstwę do szerszego obrazu. Było to do przewidzenia co najmniej od końca lat dziewięćdziesiątych: ten sam podręcznik kontrolowania zasobów energetycznych Azji Zachodniej w celu wzmocnienia potęgi gospodarczej Imperium Chaosu, przy jednoczesnym zastraszaniu Globalnego Południa: choćby nie myślcie o odejściu od naszego jednostronnego porządku.
Nawet sam POTUS zdradził grę, w wielkich literach: "Jeśli obecny reżim irański nie jest w stanie uczynić Iranu znowu wielkim, dlaczego nie miałoby dojść do zmiany reżimu? !"
Nieoceniony prof. Michael Hudson, wśród kilku innych, podsumował tę stawkę: "Iran jest nie tylko zwieńczeniem pełnej kontroli nad Bliskim Wschodem i jego zasobami ropy naftowej i dolara. Iran jest kluczowym ogniwem chińskiego programu Pasa i Szlaku dla Nowego Jedwabnego Szlaku transportu kolejowego na Zachód. jeżeli Stanom Zjednoczonym uda się obalić irański rząd, przerwie to długi korytarz transportowy, który Chiny już zbudowały i mają nadzieję przedłużyć dalej na zachód. Iran jest również kluczem do zablokowania rosyjskiego handlu i rozwoju przez Morze Kaspijskie i dostęp na południe, z pominięciem Kanału Sueskiego. A pod kontrolą USA irański reżim kliencki mógłby zagrozić Rosji z jej południowej flanki.
Nic więc dziwnego, iż zmiana reżimu w Teheranie – o to właśnie chodzi w całej tej wojnie – jest kwestią nadrzędnego interesu narodowego amerykańskich elit, w sensie, który podkreśla prof. Hudson o "przymusowym imperium państw klienckich przestrzegających hegemonii dolara poprzez trzymanie się zdolaryzowanego międzynarodowego systemu finansowego".
Porównajmy to wszystko z tonem dyskusji na Międzynarodowym Forum Ekonomicznym w Sankt Petersburgu (SPIEF) w zeszłym tygodniu. Forum zakończyło się wieczorem 20 czerwca. Stany Zjednoczone zaatakowały Iran w środku nocy 22 czerwca.
Praktycznie całe Globalne Południe znajdowało się w Sankt Petersburgu; co najmniej 15 000 osób. Podpisano ponad tysiąc umów na łączną kwotę ponad 80 miliardów dolarów, jak poinformował sekretarz wykonawczy komitetu organizacyjnego SPIEF Anton Kobakov.
Wszędzie odbywały się pouczające panele: na temat wyzwań związanych z Północną Drogą Morską, jednym z kluczowych korytarzy komunikacyjnych XXI wieku; w sprawie wzajemnych inwestycji rosyjsko-chińskich; w sprawie reformy międzynarodowego systemu finansowego; o walce z fałszywymi wiadomościami – branży, w której Zachód przoduje – i sztucznej inteligencji kontrolującej wszystkie narracje; w sprawie BRICS, SCOV, EAUG, ASEAN, INSTC.
Na sesji plenarnej Globalne Południe i BRICS były w pełni reprezentowane: Rosja, Chiny, Indonezja (gościem honorowym był prezydent Prabowo), Republika Południowej Afryki, Bahrajn. Prezydent Putin przeszedł do sedna sprawy: "Rosja i Chiny nie kształtują nowego porządku świata – on wschodzi naturalnie, jak słońce. My tylko torujemy drogę, aby uczynić go bardziej zrównoważonym".
Jednak nadciągają ciemne chmury, a Imperium Chaosu nie zrobi żadnych ograniczeń, aby zablokować wschód słońca. Przedstawiciel Rosji przy ONZ Wasilij Nebenzia przybił ją ostro jak sztylet: "Stany Zjednoczone otworzyły puszkę Pandory (...) Nikt nie wie, jakie nowe katastrofy i cierpienia to przyniesie".
Poglądy wyrażone w tym artykule są opiniami autora i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy ZeroHedge.
Przetlumaczono przez translator Googlee
zrodlo:https://www.zerohedge.com/
