Ministerstwo ugina się pod naporem krytyki. Koniec z jazdą na drugi koniec miasta, bo „można wrzucić do zmieszanych”

5 godzin temu

Początek roku przyniósł Polsce prawdziwą rewolucję śmieciową. Od 1 stycznia 2025 roku obowiązuje zakaz wyrzucania tekstyliów do kontenerów z odpadami zmieszanymi. Każda ścierka, każda skarpetka, każda gąbka do podłogi musiała zostać odłożona osobno i zawieziona do specjalnego punktu. Dla milionów Polaków oznaczało to zbieranie nieczystości po to, by jechać na drugi koniec miasta. Ministerstwo zmieniło nieznacznie ten przepis.

Fot. Shutterstock / Warszawa w Pigułce

Pięć miesięcy chaosu wystarczyło, by resort klimatu przyznał się do błędu. Najważniejszą zmianą jest oficjalne pozwolenie na wyrzucanie mocno zanieczyszczonych, zużytych materiałów do pojemników na odpady zmieszane. System, który miał ocalić planetę, zamiast tego doprowadził do szału gospodarstwa domowe w całym kraju.

Gdy utopia spotyka rzeczywistość

Unijne przepisy wynikają z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/851 brzmiały szlachetnie. Statystyki pokazywały dramatyczną skalę problemu – przeciętny Europejczyk kupuje rocznie około 26 kilogramów odzieży, z czego aż 87% trafia na wysypiska lub jest spalane. Segregacja miała to zmienić i zwiększyć recykling do poziomu sensownego ekonomicznie.

Tyle teoria. Praktyka okazała się koszmarem logistycznym, który dotknął każdy dom w Polsce. Ministerstwo Klimatu i Środowiska stworzyło listę „tekstyliów” tak szeroką, iż objęła wszystko co można sobie wyobrazić. Znalazły się na niej ubrania, bielizna, obuwie, pościel, ręczniki, zasłony, dywany, torebki, plecaki, a choćby pluszowe zabawki.

Najbardziej kuriozalnym punktem okazał się jednak wymóg segregowania ściereczek do sprzątania. Te przedmioty, które z natury rzeczy są brudne i wymieniane co kilka dni, musiały być składowane w domach i regularnie wożone do Punktów Selektywnego Zbierania Odpadów Komunalnych. W praktyce oznaczało to jeżdżenie po mieście z workami śmierdzących szmat.

PSZOK-i na końcu świata

Problem polegał też na tym, gdzie te punkty się znajdują. Większość PSZOK-ów zlokalizowano na obrzeżach miast, często w trudno dostępnych miejscach. Przepisy nie wymagają jednak, by tekstylia odbierane były bezpośrednio z domów mieszkańców. Gminy mogły zadowolić się minimum, czyli przyjmowaniem odpadów tylko w jednym punkcie na całą gminę.

Dla mieszkańców bez samochodu lub seniorów każda wycieczka z ściereczkami stawała się wyprawą na drugi koniec miasta. Szczególnie dramatyczna była sytuacja w mniejszych gminach, gdzie PSZOK często był czynny tylko kilka godzin w tygodniu.

Część gmin próbowała ratować sytuację wprowadzając własne rozwiązania. Jedne stawiały kontenery w różnych punktach miasta, inne organizowały mobilne punkty zbiórki, jeszcze inne nawiązywały współpracę z organizacjami charytatywnymi. Ta różnorodność tylko pogłębiła chaos – mieszkańcy często nie wiedzieli, gdzie i kiedy mogą pozbyć się tekstyliów.

Mieszkańcy protestują, samorządy w chaosie

Od pierwszych dni stycznia urzędy gmin zasypano lawiną skarg i pytań. Mieszkańcy nie rozumieli logiki systemu, który zmuszał ich do jeżdżenia z brudnymi szmatami przez pół miasta. Eksperci ostrzegają, iż nieprzestrzeganie tych zasad, może skutkować karami finansowymi dla gmin i mieszkańców.

Niektóre gminy groziły mieszkańcom karami za nieprawidłową segregację. Nieprawidłowa segregacja będzie skutkowała karną opłatą 400%. W praktyce oznaczało to, iż za wyrzucenie ściereczki do zwykłego kosza można było zapłacić choćby kilkaset złotych kary.

System był tak niepraktyczny, iż choćby najtwardsi zwolennicy ekologii zaczynali mieć wątpliwości. Zmuszanie rodzin do magazynowania brudnych ścierek w domach przez kilka dni, a potem wożenia ich przez miasto wydawało się absurdem, który mija się z celem.

Resort wreszcie się łamie

Po pięciu miesiącach funkcjonowania systemu, który stał się przedmiotem powszechnych narzekań, Ministerstwo Klimatu i Środowiska zdecydowało się na oficjalne ustępstwa. W rozmowie z Polską Agencją Prasową resort przyznał wprost, iż część wymagań była niepraktyczna.

Kluczowa zmiana dotyczy właśnie tych najbardziej kontrowersyjnych ściereczek. Najważniejszą zmianą jest oficjalne pozwolenie na wyrzucanie mocno zanieczyszczonych, zużytych materiałów do sprzątania do pojemników na odpady zmieszane. Ministerstwo tłumaczy, iż takie odpady i tak nie nadają się do recyklingu i można je wykorzystać tylko energetycznie.

Jest jednak haczyk. Ministerstwo jednocześnie zastrzega, iż ściereczki zabrudzone chemikaliami przez cały czas muszą trafiać do PSZOK-u jako odpady niebezpieczne. Oznacza to, iż mieszkańcy muszą teraz rozróżniać rodzaje brudu na swoich szmatach – czy to zwykły kurz czy może pozostałości detergentów.

Producenci mają zapłacić rachunek

Równolegle z pierwszymi ustępstwami ministerstwo zapowiedziało przyspieszenie wdrożenia systemu Rozszerzonej Odpowiedzialności Producenta. Przepisy te zobowiążą producentów tekstyliów do ponoszenia odpowiedzialności za produkty na każdym etapie ich cyklu życia, od produkcji aż po moment, gdy stają się odpadami.

W praktyce oznacza to przerzucenie kosztów całego systemu z mieszkańców i gmin na firmy produkujące odzież. To one będą musiały finansować punkty zbiórki, transport i recykling swoich produktów. Brzmi to sprawiedliwie, ale wdrożenie takiego systemu może potrwać lata.

Na ten system naciskają szczególnie samorządy, które od stycznia ponoszą ogromne koszty organizacji nowego systemu segregacji. Gminy muszą utrzymywać PSZOK-i, organizować transport odpadów tekstylnych i edukować mieszkańców, a wszystko to przy stale rosnących protestach obywateli.

Czy ten recykling w ogóle ma sens?

Najbardziej niepokojącym aspektem całej sytuacji jest pytanie o rzeczywistą skuteczność wprowadzonych zmian. Eksperci alarmują, iż większość zebranych tekstyliów i tak kończy w spalarniach. Polska nie ma rozwiniętej infrastruktury do zaawansowanego recyklingu włókien, szczególnie mieszanek materiałowych.

To oznacza, iż cały wysiłek mieszkańców często idzie na marne. Polacy zmuszeni do skomplikowanych procedur segregacji mają prawo czuć się oszukani, gdy okazuje się, iż ich praca nie przekłada się na prawdziwą redukcję odpadów.

Wprowadzenie obowiązku segregacji przed stworzeniem systemu, który rzeczywiście przetworzy zebrane materiały, wydaje się działaniem przedwczesnym. System został narzucony odgórnie bez przygotowania infrastruktury, co czyni z niego głównie ćwiczenie biurokratyczne.

Co dalej z tym eksperymentem?

Po pierwszych ustępstwach resortu mieszkańcy przez cały czas nie wiedzą, czego mogą się spodziewać. Czy to początek większych zmian, czy tylko kosmetyczne poprawki systemu, który od podstaw jest wadliwy?

Samorządy oczekują dalszych uproszczeń oraz realnego wsparcia finansowego na budowę infrastruktury recyklingu. Bez tego system segregacji tekstyliów pozostanie tylko dodatkowym obciążeniem dla mieszkańców bez rzeczywistych korzyści dla środowiska.

Mieszkańcy z kolei chcą jasnych i praktycznych zasad. Obecna sytuacja, gdzie trzeba analizować rodzaj brudu na ściereczce przed jej wyrzuceniem, jest daleka od tego ideału.

Cała historia pokazuje, jak ważne jest testowanie nowych przepisów przed ich wprowadzeniem na masową skalę. Zmuszanie milionów ludzi do przestrzegania niepraktycznych zasad bez wcześniejszych konsultacji prowadzi do chaosu i utraty zaufania do władz.

Źródła: